Rozdział 10

Wiecie, w sumie to mi trochę przykro ;x
Widzę, ile jest wyświetleń pod rozdziałami, a komentarzy jak nie było, tak nie ma.
No ludzie! 
Przecież, jeśli ponad 50 osób wyświetli rozdział, to jakaś garstka, choćby 5 mogłaby skomentować! Poważnie się zastanowię nad systematycznym dodawaniem, (albo nawet nad zawieszeniem/usunięciem)bo wybaczcie, ale bez opinii, to ja nie mam bladego pojęcia co sądzicie o rozdziale. Jeśli Wam się coś nie podoba to piszcie na maila othersidedrarry@gmail.com lub na mój prywatny mail dominka.turcja@gmail.com
Jeśli już nie chcecie pod rozdziałem....
Zrozumcie, że to motywuje! Potem to nie wiem, czy mam coś zmienić, czy się podoba, itd..
I nie. Wbrew pozorom, wyświetlenia tego NIE pokazują. 
Macie dziesiątkę.

X

-Mogę wiedzieć, czemu nie jesteście w dormitoriach?!

Chłopcy odskoczyli od siebie, jakby ktoś im tam wyczarował ogień, który ich parzył. Oboje spojrzeli na Malfoya z rozbawieniem. Czuli lekkie zażenowanie sytuacją, jednak zdecydowanie bardziej dopisywało im poczucie humoru. Na początku zachichotali, jednak widząc zirytowaną minę arystokraty wybuchnęli niepohamowanym śmiechem, co tylko bardziej rozjuszyło blondyna.

-Nott do dormitorium, już!- syknął w stronę kolegi- No już, chyba, że chcesz, żeby Snape się dowiedział o łamaniu zasad- dokończył z wrednym uśmieszkiem na ustach.

Theo warknął pod nosem, ale ulotnił się, mrugając do wybrańca. Gryfon oparł się o ścianę z nonszalancją i spojrzał znudzony na Dracona, którego maska obojętności została zastąpiona zwyczajnym rozczarowaniem.

-Wyjaśnisz mi to?

-Nie mam czego.

-Oh doprawdy? Mnie się wydaje, że jednak przydałoby się coś powiedzieć.

-Chyba nie jesteś zazdrosny, co?

-Nie, no bo nie mam powodów, żeby być zazdrosnym, widząc, jak całujesz się z innym chłopakiem- warknął wytrącony z równowagi ślizgon, rozśmieszając przy tym bruneta.

-Po pierwsze, Malfoy. Nie całowałem się z Theo, tylko zostałem pocałowany w policzek na pożegnanie. A po drugie. My nie jesteśmy parą. Raz się całowaliśmy, ale to nie robi z nas od razu małżeństwa, wiesz?- prychnął.

-Słuchaj, Harry. Nie jesteśmy parą, ale moglibyśmy być. Powiedziałeś, że nie jesteś zabawką. Okej, ale nie traktuj też mnie tak.

-Nie traktuję-warknął zirytowany brunet.

-Świetnie. Więc umów się ze mną. Dzisiaj.

Potter prychnął, ale skinął głową.

-Dwudziesta na dziedzińcu.

I odszedł, zostawiając Draco samego ze swoimi myślami.

Niestety, była sobota. Niestety- dlatego, że Harry nie miał czym zająć myśli. Cały czas myślał o wieczorze. Umówił się z Malfoyem i szczerze, nie wiedział, czy bardziej jest zachwycony czy przerażony. Kiedy wpadł na Notta, kamień spadł mu z serca. W końcu mógł się komuś wygadać. Poszli więc na błonia i zasiedli jak najdalej od pozostałych uczniów.

-I co? Miałeś problemy, jak wrócił?

-Malfoy to mi może podskoczyć. Jak wrócił, to udawałem, że śpię, a rano wymsknąłem się, jak był na śniadaniu. No, a potem spotkałem ciebie.

-Mhm.

-A ty co taki zamyślony?

-Umówiliśmy się na dwudziestą.

-Łoo.. Wybraniec się stresuje?

Potter prychnął i szturchnął przyjaciela w ramię.

-Boję się. Ale nie randki.- dodał, widząc wzrok ślizgona- Jesteśmy po różnych stronach. To nie ma sensu przecież. Złoty Chłopiec i syn śmierciożercy. To nie pasuje.

-A tam. Marudzisz, Potter. Idziecie tylko na randkę, a nie do ołtarza. Wyluzuj. Nie musisz się z nim wiązać, ani od razu iść do łóżka. Macie po prostu się spotkać i dobrze bawić.

-Uhm..

-No dalej, Potty! To tylko randka! Nie panikuj, jak trzynastolatka!

Harry wzniósł oczy ku niebu, ale wiedział, że przyjaciel ma rację.

Położył się na trawie i podparł głowę na dłoniach. Nie był przekonany do wieczoru z Draco, ale z drugiej strony.. Przecież nie biorą ślubu, a idą jedynie na piwo.. czy gdzieś. Taak. Harry nawet nie wiedział, gdzie się wybierają. To „niespodzianka”. Dzieciak.

Chłopcy już się nie odzywali. Wystarczało im, że ten drugi był obok i wszystko inne nie miało znaczenia. Nie wrócili do tematu z poprzedniej nocy. Czuli, że to nie jest konieczne. Żadnemu z nich to nie przeszkadzało, jednakże nie czuli potrzeby, by to okazywać publicznie. To była ich sprawa, a już sam fakt, że widział to Malfoy nie stawiało sprawy w dobrym świetle.

Co do Malfoya, to taaak. Był nawet bardziej niż zazdrosny, czego Harry tak w sumie to nie rozumiał. No bo.. Oni nie chodzili ze sobą, praktycznie nic między nimi nie było, a jednak.. Arystokrata nie był zadowolony z takiego widoku. Z resztą, kto by był? Najpierw Harry oświadcza, że nie jest zabawką, a potem jest w takiej, a nie innej sytuacji, ze swoim przyjacielem. Więc w sumie złość blondyna była całkowicie uzasadniona.

Harry jednak wiedział, że Malfoy go nie zrozumiał wtedy.

Chłopiec poczuł szturchnięcie, więc wyrwany z transu spojrzał zaskoczony na Notta.

-Odpłynąłeś. Dalej myślisz o wieczorze?

-Coś w ten deseń- mruknął, a widząc zdezorientowanie na twarzy kumpla, pospieszył z wyjaśnieniami- Oświadczyłem Malfoyowi, wtedy kiedy się całowaliśmy, że nie jestem zabawką, ale.. Chyba nie zrozumiał o co mi chodzi.

-Nie dziwię się. Też nie mam pojęcia.

Gryfon westchnął i rozmasował skronie.

-Nie wiesz nawet, ilu próbowało mi się dobrać do spodni. Każdy, bądź każda, chciał czy tam chciała zaliczyć wybrańca, słynnego chłopca, który przeżył.

-Niech zgadnę. Obawiasz się, że on jest taki sam.

Gryfon jedynie skinął.

-Nie martw się. Nie pozwolę mu. On skrzywdzi ciebie, jak skrzywdzę jego.

Harry uśmiechnął się nikle i spojrzał na zachodzące słońce.

-Muszę się zbierać.

Nott skinął i pozbierali się z ziemi, kierując do zamku.

Draco od ponad godziny siedział w łazience i szykował się do spotkania z Potterem. Chciał, żeby wszystko było idealnie. Miał nadzieję, że jego plany się spełnią. Wiedział, że nie łatwo będzie zdobyć serce wybrańca, jednak postanowił podjąć się tego zadania. Obiecał sobie, że zdobędzie sobie tego gryfona, czy komuś się to podoba czy nie. W końcu sam, nie od dzisiaj, był zauroczony Potterem. Pytanie tylko, czy Harry był nim zainteresowany choć w podobnym stopniu?

Nieważne. Tak czy inaczej, Malfoy rozkocha w sobie Pottera i nikt mu nie przeszkodzi. W końcu jestem Malfoyem.

Gotowy chłopiec spojrzał na zegarek.

-No to czas zacząć wcielać swój plan w życie.

I z uśmiechem na twarzy skierował się do wyjścia.

Harry przysiadł na murku, w oczekiwaniu na Malfoya. Co jeśli mnie wystawił? Bał się. Bał się, że to tylko żart, że Malfoy chciał się tylko pośmiać.. Nie bądź głupi, Potter. Zbyt długo prosił o spotkanie, by teraz odpuścić. Uspokój się!

Wsunął dłonie w kieszenie zwykłych, mugolskich dżinsów i spojrzał na pojawiający się na niebie księżyc. Aktualnie był początek listopada, zbliżała się przerwa świąteczna. Potter, jak co roku, dostał zaproszenie, by spędzić święta u Rona. Jednak, po raz pierwszy nie był przekonany. Tego roku nie miał ochoty na spędzanie świąt u kumpla. Tego roku minęło siedemnaście lat, od kiedy rodzice Harry'ego nie żyją. Nie jest to okrągła rocznica. Nie jest wyjątkowa. Jest, jak wszystkie inne. Ale teraz Harry ma właśnie siedemnaście lat. Jest starszy i rozumie więcej. Ma swoje problemy, nie tylko związane z zbliżającą się wojną, ale i sercowe. Czuł, że się zakochuje, a to nie wróżyło nic dobrego, zwłaszcza, że to jego wróg był teraz wybrankiem. Dodatkowo miał wrażenie, że mimo iż zakochuje się w Malfoyu, to nie wyzbył się uczucia do Cedrika. A to komplikowało sprawę. Zwłaszcza, że obaj go chcieli. Nie miał wsparcia rodziców. Nie mógł usłyszeć porad ojca, ani współczucia matki. Miał problemy nastolatka i musiał sobie z nimi radzić sam. Wolałby, żeby jego rodzice żyli. Ale.. Ale przecież to niemożliwe. Nie można przywrócić życia zmarłym. Chciałby móc z kimś o tym pogadać. Nie miał rodziny. Rodzice nie żyją od kilkunastu lat, a Syriusz.. Syriusz od dwóch. Nie ma nikogo, kto by mu pomógł. Nikogo nie zapyta, o to co go dręczy. Nikt go nie wesprze w walce z Voldemortem..

-Harry?

Poczuł delikatny dotyk na ramieniu i podskoczył, wystraszony. Spojrzał na arystokratę i uśmiechnął się słabo.

-Wszystko w porządku?

-Tak, zamyśliłem się tylko.

Malfoy uśmiechnął się i skinął na Hogsmeade.

-Idziemy?

Potter przytaknął i skierowali się do wioski.

Draco postanowił zabrać wybrańca na zwyczajny spacer. Wiedział, że Potter nie czułby się dobrze w drogiej restauracji, a wypad do pubu na pierwszej randce, zdecydowanie odpadał. Więc Malfoy zaplanował spacer. Było już ciemno, tylko niektóre latarnie świeciły słabym blaskiem. Chłopcy dużo rozmawiali i śmiali się. Chcieli się dobrze poznać. Draco chciał jak najwięcej dowiedzieć się o Harrym, by później móc go zaskakiwać i wciąż od nowa zdobywać. Bardzo by chciał, aby im się udało. Robił sobie nadzieję, ale wiedział, że jeśli czegoś chce, to to dostanie. Z resztą, jakby nie było, już pocałował Pottera. Było to w prawdzie spontaniczne, ryzykowne i nieprzemyślane, ale za to jak opłacalne! Jednak arystokrata miał skrytą nadzieję, że ich znajomość taka nie będzie. Okej, może i lubił ryzyko, ale spokojny związek, też dobrze by zrobił. Chociaż życie z Złotym Chłopcem nie może być spokojne. Prawda jest taka, że Draco najchętniej rzuciłby się na Pottera od razu i nie wypuścił go bardzo, bardzo długo. Właściwie to nigdy. Wiedział jednak, że Harry nie jest łatwy. Nie dopuści do siebie nikogo od razu. Na to trzeba czasu. Malfoy doskonale zdawał sobie sprawę, ile osób próbowało już się dobrać do Harry'ego. Poznać, zaliczyć, odstawić. Ale nie Draco. On taki nie był. Jemu nie zależało na seksie. Nie aż tak. Chciałby poznać chłopaka, dobrze się z nim bawić, pozwolić związkowi się rozwinąć, wtedy ewentualnie pójść do łóżka, ale żeby związek nadal trwał. Najlepiej zaręczyć się i od razu wziąć ślub. Gdyby Draco mógł, poprosiłby o rękę Harry'ego tu i teraz.

Blondyn spojrzał na ożywionego gryfona i uśmiechnął się. Widział błysk w oku i szczęście wymalowane na twarzy. Poczuł, że jego spodnie robią się ciaśniejsze.

Prawda była taka, że Draco nigdzie się nie spieszyło, ale Potter tak cholernie go pociągał, że wziąłby go tu i teraz.

Ślizgon szybko otrząsnął się z wizji siebie i Harry'ego w łóżku i natychmiast odwrócił wzrok, starając się ukryć pożądanie. Idiota! Zganił się w myślach i błagał, żeby Harry nie dostrzegł jego dziwnego zachowania. Nie chciał, żeby brunet pomyślał, że jest taki jak wszyscy.

Tym razem mu się udało. Harry nic nie zauważył.

-Zimno. Wracamy do zamku?

Arystokrata zachichotał i skinął.

Czy ja chichoczę? Co się ze mną dzieje?!

Randka choć nie długa, była niesamowicie udana. Chłopcy może nie robili nic nadzwyczajnego, ale wystarczyło im, że spędzają razem czas. Zdążyli się trochę poznać, pośmiali się i poczuli, że to nie jest ich ostatnie spotkanie.

Będąc już niedaleko, każdy poczuł smutek. Ich spotkanie niestety dobiegało końca.

-Dobrze się bawiłem.

-Ja też.

-Musimy to powtórzyć.

-Możemy to codziennie powtarzać-wyrwało się arystokracie, nim zdążył ugryźć się w język.

-Ja.. Umh..

-Przepraszam, nie powinienem tego mówić. Rozumiem, że nie chcesz się spieszyć, że się boisz, że dużo przeszedłeś.. Najchętniej od razu bym cię poślubił,- zaśmiał się nerwowo- bo mi serio zależy, ale wiem, że boisz się zra..

Nie mógł dokończyć, ponieważ Harry zamknął mu usta pocałunkiem. Ten pocałunek był inny. Spokojny, czuły, delikatny. Nie taki szybki, żeby ktoś ich nie zobaczył, nie agresywny, nie

zachłanny. Nie. Nieśmiały pocałunek, z nutką namiętności. Całowali się długo i powoli, a gdy się od siebie odsunęli, spojrzeli niepewnie w swoje oczy. Pierwszy odezwał się Potter.

-Mi też zależy. Cieszę się, że rozumiesz to wszystko. Masz rację, boję się, że znowu ktoś mnie zrani, ale nie mogę uciekać przed związkami. Mo.. Myślę, że możemy spróbować. Dajmy po prostu temu czas. Niech się dzieje, co ma się dziać, na spokojnie. Nic nie przyspieszajmy, nie zmuszajmy się. Może wyniknie z tego coś dobrego, a może wręcz przeciwnie. Zobaczymy.

Draco uśmiechnął się i pogładził gryfona po policzku. Przyciągnął go jeszcze raz do siebie, tym razem całując o wiele mocniej. Gdy nie mogli zaczerpnąć tchu, oderwali się, ale po chwili Malfoy zaczął badać ustami szyję bruneta. Zassał się, pozostawiając po sobie ślad.

-Jesteś mój.

Harry zachichotał i skinął. W jego oczach można było dostrzec wesołe ogniki.

-Ale nie chcę się na razie ujawniać. Wolałbym to zrobić dopiero, gdy będziemy pewni.

Blondyn przytaknął z uśmiechem, zgadzając się z wybrańcem. W głębi duszy skakał, jak małe dziecko.

Harry zresztą też. Wreszcie był ktoś, kto rozumie jego potrzeby. Czy czegoś więcej potrzeba do szczęścia?

Bał się jedynie zaufać. Szczególnie, że jego wybrankiem okazał się wróg. Czy to nadal wróg?

Weszli do zamku w dobrych humorach. Żegnając się, każdy wrócił do siebie.

Malfoy, mimo wszystko, nie zapomniał o zemście na Theodorze.

||wyimaginowana