Rozdział 14

Wesołych Świąt!
Łapcie rozdział i cieszmy się, bo jest wolne i Dominika ma czas by pisać kolejne losy naszych ukochanych chłopców! 
enjoy, misie
--------

 XIV

Harry przymknął powieki, kiedy ostatnie promienie słońca otuliły jego twarz. Poczuł dotyk na policzku i uśmiechnął się. Nie musiał otwierać oczu, żeby wiedzieć kto to był. Znał ten dotyk aż za dobrze. Podparł się na łokciach, a potem położył na wilgotnej trawie. Mieli teraz odrabiać zadanie na eliksiry, ale żaden nie miał ochoty. Woleli po prostu posiedzieć w swoim towarzystwie, na świeżym powietrzu. Nie odzywali się, bo nie czuli takiej potrzeby. Cisza była przyjemna. Zwłaszcza, że zbliżała się kolacja, a to oznaczało, że zostało mniej czasu.

Dłoń, którą wcześniej poczuł, zaczęła go delikatnie głaskać, próbując uspokoić. Wtulił się w nią, a potem musnął wargami jej wewnętrzną część, nie przejmując się, że ktoś może ich zobaczyć.

W końcu to nie ich sprawa.

Otworzył oczy, napotykając wpatrujące się w niego zmartwione tęczówki i westchnął.

-Nic mi nie jest, Theo.

Ślizgon westchnął, ale skinął głową. Wstał z ziemi i podał rękę przyjacielowi, który niechętnie także się podniósł.

-Nie marudź. Musimy iść na kolację.

Gryfon jęknął, ale wiedział, że tak naprawdę niewiele mógł powiedzieć na ten temat. Nott złapał go za dłoń i szarpnął w stronę zamku.

-Rusz się.

Ale Harry nie chciał. Nie czuł się gotowy, wolałby tam jeszcze poleżeć i pomyśleć. Zwłaszcza, że po posiłku umówił się z Draco w hangarze, żeby mogli spokojnie porozmawiać.

Kiedy Theodore pchnął drzwi Wielkiej Sali, Harry, delikatnie wysunął swoją dłoń z jego. Uśmiechnął się lekko do przyjaciela i poszedł do swojego stołu. Usiadł pomiędzy kumplami z domu, jednak czuł się dziwnie. Łączyło go teraz bardzo dużo ze ślizgonami i...

Harry coraz częściej zastanawiał się, czy nie powinien być jednak w Slytherinie.

Potter usiadł na zimnej posadzce i spojrzał na spokojną taflę wody. Źle się czuł, że musi okłamywać Draco. Naprawdę mu na nim zależało, mimo że nie chciał na razie nikomu o nich mówić. Po prostu uważał, że powinien zachować to dla siebie. Nie chciał, żeby wszyscy wiedzieli, bo to był jego związek. On chodził z Draconem, a nie wszyscy inni.

I naprawdę nic go nie łączyło z Nottem. Byli przyjaciółmi i tyle.

Kiedy usłyszał kroki spiął się. Nie był gotowy. Zdecydowanie nie był gotowy, żeby powiedzieć Malfoyowi prawdę. I nie zamierzał tego robić.

Draco spojrzał na skulonego pod ścianą gryfona i zrozumiał, że to naprawdę coś ważnego. Ukląkł obok niego i uśmiechnął się delikatnie. Położył mu dłonie na policzkach i niepewnie musnął wargi swojego chłopaka. Kiedy chciał, potrafił być czuły i troskliwy. A on chciał. Bo kochał Pottera, więc chciał zrobić wszystko, aby go uszczęśliwić.

-Harry, co się dzieje?

Kiedy zielone oczy spojrzały na niego z bólem, Dracon wiedział, że brunet nie miał dobrych wieści.

Hermiona i Ron siedzieli w bibliotece. Każde z nich myślało o Harrym. Martwili się o niego. Czuli, że przyjaciel się od nich odsunął. Nie spędzają już razem czasu, poza spotkaniami w sprawie Cedrika. Harry odsunął się od nich, a potem wyszła na jaw ta cała sprawa z obliviate i.. Spieprzyliśmy. Wiedzieli, że muszą porozmawiać z Nottem, jeśli chcieli się czegoś dowiedzieć, jednak nie byli przekonani. Theodore jednak wiedział bardzo dużo o Potterze i twierdził, że jego gryfońscy przyjaciele też powinni o tym wiedzieć. Zaproponował więc im spotkanie, a oni byli zbyt zmartwieni, żeby przejmować się czymkolwiek. Kochali Harry'ego- cała trójka, jednak każdy inaczej. Ron traktował go jak najlepszego kumpla. Hermiona czuła do Harry'ego dużo więcej niż braterską miłość, jednak nie wykraczało to poza rodzinę. A Nott..

On był zakochany w Harrym. Ale nie tak, jak można by pomyśleć. Nie. On kochał Harry'ego inaczej. Kochał go inaczej niż Granger czy Weasley. Kochał go mocniej niż oni. O wiele wiele mocniej. Ale kochał. Mimo że wiele wydarzeń mogłoby wskazywać na coś innego.

I wszyscy się o niego martwili. Potrzebowali nawiązać z nim więź, a żeby to zrobić, musieli zaprzyjaźnić się ze sobą.

To dlatego Ron i Hermiona czekali na Theo o dwudziestej w bibliotece. Bo kochali Harry'ego, a on się od nich oddalił.

-Jak to?

Draco poderwał się góry i spojrzał na chłopaka z rozczarowaniem. W środku chciało mu się płakać. Nie wierzył, nie potrafił uwierzyć w to, co się przed chwilą stało.

-Przepraszam.

-Przepraszam? Przepraszam? Tylko to mi powiesz? PRZEPRASZAM? Twierdzisz, że nie możemy być razem i powiesz tylko przepraszam?

Harry westchnął i wstał, równając się ze ślizgonem. Położył mu dłonie na talii, jednak tamten się wyrwał.

Pansy Parkinson weszła do biblioteki i stanęła jak wmurowana. Zobaczyła Notta i Zabiniego, którzy rozmawiali, nie, oni się wygłupiali z szlamą Granger i zdrajcą krwi Weasleyem. Wytrzeszczyła oczy i zakryła usta dłonią, żeby nie zacząć wrzeszczeć. Notta jeszcze rozumiała, on się zadawał z tym całym Potterem, ale Blaise? Czwórka przy stole jednak nie zauważyła ślizgonki bo nagle wszyscy wybuchnęli śmiechem, jakby byli starymi, dobrymi przyjaciółmi. Pansy nie mogła w to uwierzyć. Powoli i cicho wycofała się z pomieszczenia, a potem puściła się biegiem do lochów. Musiała powiedzieć Draco, co wyprawia Blaise.

Wpadła do pokoju wspólnego, jednak był on pusty. Poszła do sypialni chłopaków, ale nie było tam jej Dracusia. Oh tak. Pansy bardzo długo podkochiwała się w chłopaku.

Parkinson warknęła pod nosem, myśląc, gdzie może być arystokrata, ale nic nie przychodziło jej do głowy.

Muszę go znaleźć i powiedzieć mu co widziałam! Na pewno się wścieknie, przecież Blaise zawsze strasznie narzekał na tamtą dwójkę, a dzisiaj co? Gadał z nimi jak z najlepszymi przyjaciółmi! Skandal! Dwulicowy drań! Tylko gdzie jest Draco, żebym mogła mu o tym powiedzieć? Przecież nie zapadł się pod ziemię. Gdzie on się po..

Wewnętrzny monolog Pansy przerwała rozmowa pierwszoroczniaków.

-Ale to na pewno był on?

-Tak! Malfoy tak był zamyślony, że mnie nie zauważył i przeprosił. Też się zdziwiłem!

-A potem co?

-Nic. Pobiegł do hangaru.

Mam Cię!

I Pansy nie podsłuchując dłużej, ruszyła w stronę prawdopodobnego miejsca pobytu jej przyjaciela.

Ginny szukała wszędzie Harry'ego. Musiała z nim pilnie porozmawiać o Cedriku. Jednak jak na złość nigdzie nie mogła go znaleźć. Weszła do biblioteki, ale i tam go nie było. Już miała wychodzić, kiedy zauważyła swojego brata i jego dziewczynę, rozmawiających z Nottem i Zabinim. Bez wahania podeszła tam i całkiem przypadkiem wciągnęła się w rozmowę.

Neville prawie się wywrócił, kiedy zobaczył grupkę przy jednym ze stołów. Wychodził właśnie z biblioteki, chciał się już położyć, ale gdy natrafił na swoich przyjaciół, postanowił zostać.

Koniec końców ślizgoni nie są tacy źli.

-Draco, posłuchaj mnie.

-Czekam na jakieś wyjaśnienia, Potter.

-Uspokój się do cholery!-gryfon powoli tracił panowanie nad sobą. Szarpnął za szatę arystokraty i przyciągnął blisko siebie. Był zbyt silny, żeby blondyn mógł mu się wyrwać.- Nie chcę się rozstawać, bo mi serio na Tobie zależy, pacanie! Ale zrozum, że nie możemy się spotykać.

-Czemu?!

-To jest zbyt skomplikowane.

-Oświeć mnie.

-Draco, słuchaj.. Nie mogę Ci na razie nic powiedzieć.

-Ale dlaczego to kończysz?-szepnął Draco szklącymi się oczami.-To przez Notta, prawda? Sypiasz z nim?

-Nie! Nic nas nie łączy. Ja po prostu..Dobra. Źle to rozegrałem.. Nie zostawię Cię. Ale nie możesz o nic pytać, jasne? Zero pytań. Jak będę mógł, sam Ci powiem. A ty jedynie musisz mi zaufać.

Malfoy jedynie skinął głową.

-Jedno pytanie.

Harry przewrócił oczami, ale skinął.

-Z czym to się wiąże?

Gryfon zastanowił się przez chwilę. Nie wiedział, jak to wyjaśnić. Postanowił spróbować na żywioł.

-Nie będę cały czas dostępny, często będę znikał z Nottem, będę niewyspany, ponieważ..-Nie był pewny czy może to powiedzieć. Postanowił zaryzykować- Ponieważ często będziemy siedzieć w Zakazanym Lesie. Nie wiem czy sami, czy będzie tam reszta. Ale nie martw się, tylko mi zaufaj.

Kiedy blondyn przyciągnął go bliżej, Harry zorientował się, że wciąż trzyma go za szatę. Czemu by nie skorzystać z tej bliskości?

-Ufam Ci.

Zdecydowanie nie powinni przepuszczać takiej okazji..

-I nie przestaniesz?

-Nigdy.

Draco popchnął Harry'ego tak, że ten się wywrócił i usiadł na nim okrakiem. Zawisł nad jego twarzą, by po chwili gwałtownie wpić się w jego usta. Rozerwał jego koszulę i błądził rękoma po nagim torsie. Gdy oboje nie mogli złapać oddechu, odsunął się, aby po chwili znów zachłannie go pocałować. Zjechał pocałunkami na szyję, a potem klatkę piersiową, zostawiając po sobie ślady. Draco cieszył się, że tamtych malinek już nie było widać. Harry był jego i nikt inny nie miał prawa go dotykać. Wycałował sobie ścieżkę od szyi, aż po pępek i uśmiechnął się, kiedy Harry nie mógł oddychać. Wrócił do ust chłopaka i jeszcze raz go pocałował, tym razem delikatniej i z większym uczuciem.

-Co to było?-wysapał brunet, między pocałunkami.

-Zemsta- Malfoy uśmiechnął się z wyższością, schodząc z chłopaka.

-Kurwa-jęknął Potter, próbując złapać oddech. Malfoy zaśmiał się i wstał, pomagając również ukochanemu.-Muszę częściej z Tobą zrywać, jeśli masz się tak mścić.

Arystokrata prychnął, ale w głębi serca był szczęśliwy. Harry nie zerwał z nim, a jedyne co musiał zrobić to mu zaufać, a przecież zrobił to już dawno. Uśmiechnął się lekko do wybrańca, a ten nachylił się i musnął jego wargi raz jeszcze. Draco objął jego szyję, czując jak na usta Złotego Chłopca wkrada się uśmieszek. Nie wiedział, że cofa się do tyłu, dopóki nie zetknął się z ścianą. Poczuł język chłopaka na swojej wardze, więc bez wahania go wpuścił. Ręce gryfona wkradły się pod jego szatę, która po chwili leżała na ziemi razem z koszulą. Usta Harry'ego zjechały na tors, a po chwili klęczał przed chłopakiem, zasysając się na kości biodrowej, gdzie Draco poczuł, jak jego chłopak robi mu malinkę. Zaczął szybciej oddychać, kiedy chłopak dłonią przejechał po jego kroczu i mocno ścisnął.

-Oh.

Harry zaśmiał się i odsunął.

-Musiałem się odwdzięczyć- zachichotał Potter, wstając.

Chłopcy spojrzeli na siebie z miłością wymalowaną w oczach. Znali swoje uczucia, jednak żadne nie chciało ich wyjawiać. Jeszcze za wcześnie.

Parkinson biegła. Miała zamazany obraz przez łzy. Zeszła do hangaru, by powiedzieć Malfoyowi, co widziała, ale zastała go tam z Harrym w jednoznacznej pozycji. Uciekła z płaczem, choć jakaś jej cząstka cieszyła się ze szczęścia przyjaciela. Chciała pobyć sama, jednak kiedy wbiegła do Hogwartu wpadła na grupkę, którą widziała w bibliotece. Zmartwiony Blaise od razu do niej doskoczył, pytając, co się stało. Ona jednak pokręciła głową i podeszła wtulając się w Notta i szokując wszystkich, w tym samego chłopaka. Theodore objął ją jednak i odszedł z nią na bok, by dowiedzieć się o co chodzi.

Nott stał oparty o ścianę, niewzruszony tym, co usłyszał.

-Wiedziałeś?

-Można tak powiedzieć.

-Dlaczego mi nie powiedziałeś?!

-Odsunęliście się ode mnie, kiedy ujawniłem się z Harrym. Malfoy zaczął go bardziej prześladować, aż w końcu ich nakryłem. Oczywiście Draco postanowił dalej się na mnie obrażać, ale teraz przynajmniej mam pewność, że to nie chodziło o to, że zadaję się z Potterem, tylko o to, że zadaję się z Harrym. Najwidoczniej jego Harrym.

-Oh.

-I jest jeszcze sprawa, o której Draco na pewno nie wie. I ma się nie dowiedzieć, więc jeśli chcesz, żeby ten nasz arystokratyczny dupek był szczęśliwy, to nam pomóż.

Dziewczyna spojrzała na niego z błyskiem w oku. Tajemnica? Przed Draco? To była dla niej bardzo kusząca propozycja, zwłaszcza, że on też jej jak widać wszystkiego nie mówił.

-Co mam zrobić?

-Jutro spotkaj się z nami na wieży astronomicznej po kolacji. Malfoy nie może o tym wiedzieć.

-Ale o co chodzi?

Nott uśmiechnął się.

-Pamiętasz Cedrika Diggory'ego?

Ślizgonka skinęła, nie wiedząc do czego zmierza ta rozmowa, jednak czując coraz większą ekscytację. W końcu od tak dawna nie słyszała o tym przystojnym puchonie. Czuła, że jeszcze wszystko się ułoży, tak jak powinno.

Harry Potter. Wybraniec. Złoty Chłopiec. Zbawca Czarodziejskiego Świata. Chłopiec-Który-Przeżył.

Gryfon miał już po prostu dość tych określeń i swojego życia. Czasami żałował, że Voldemort go jednak nie zabił. Wtedy wszystko byłoby prostsze. Podzielił się swoimi przemyśleniami z przyjacielem, za co oberwał bardzo, bardzo mocno.

Szli właśnie nad jezioro, żeby spotkać się z Diggorym. Potter nie miał na to w ogóle ochoty, szczególnie po jak na razie najbliższym kontakcie ze swoim chłopakiem. Właściwie to nie chciał niczego więcej, nie spieszyło mu się. Poza tym, nie chciał, żeby to wszystko opierało się na seksie, bo nie na tym ma polegać związek. A zresztą, seks po kilku tygodniach związku? Ile oni są razem? Gdzieś z miesiąc dopiero. Więc nie, to z pewnością nie jest jeszcze dobra pora.

Poczuł szturchnięcie i zorientował się, że są na miejscu. Po kilku minutach pojawił się Cedrik.

-Harry.

Gryfon uśmiechnął się, ale jego mina zrzedła, kiedy poczuł, jak były puchon rzuca się na niego i atakuje mu szyję. Czuł mrowienie i wiedział, że Diggory zostawił tam malinkę. Mruknął nieco niezadowolony, ale nie skomentował tego. Mógł mieć nadzieję, że Draco pomyśli, że to ta pozostawiona przez niego..

Idiota. Draco nie jest taki głupi..

Theo udawał, że nic nie widział.

-Cedrik. Słuchaj, potrzebujemy Twojej pomocy.

Szatyn zainteresował się i posłuchał co chłopcy mają mu do powiedzenia. Oni w skrócie opowiedzieli, co udało im się ustalić, przedstawili mu plan i czekali na jego reakcję. Nie wydawał się przekonany.

-Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

-Nikt Cię nie zobaczy, spokojnie. Zostawiam Ci niewidkę, musisz tylko być jutro o PÓŁNOCY na wieży astronomicznej.

-No dobra. Ale robię to tylko dla Ciebie.

Harry skinął głową i dał mu swoją pelerynę. Chciał odejść, jednak Cedrik przyciągnął go do siebie i musnął jego policzek. Potem Potter pobiegł za ślizgonem i w ciszy wrócili do zamku. Oboje starali się nie myśleć o tym spotkaniu. Obiecali sobie, że to nie wyjdzie poza las i nikt się nie dowie.

Następnego dnia gryfoni i ślizgoni nie mieli wspólnych zajęć, więc jedynie mijali się na przerwach. Niestety Harry nie miał też lekcji na zewnątrz, więc nie mógł nosić szalika, by zakryć czerwony ślad na szyi, a to zdecydowanie nie stawiało go w dobrym świetle. I Notta też nie.

Na obiedzie siedział jak najdalej od stołu Slytherinu.

Kiedy jednak wychodził razem z Ronem i Hermioną z Wielkiej Sali, wpadł na Malfoya, który uśmiechnął się lekko, jednak kiedy zauważył malinkę na szyi Harry'ego jego uśmiech znikł. Oczy wypełniły się łzami, jednak nic nie dał po sobie poznać, przybierając chłodną maskę. Natychmiast rozpoznał, że to nie jego robota. Wyminął ich obojętnie, popychając chłopaka.

Harry wiedział, że ma przejebane.

||wyimaginowana